woman

 

 

ms022-2017-05-k049-008s

ms022-2017-05-k049-002as

ms022-2017-05-k049-005s

Lubitel 166 + kodak portra

 

summer in poland

 

 

ms022-2016-08-k024-016s

ms022-2016-08-k024-015s

ms022-2016-08-k024-022s

ms022-2016-08-k024-018s

ms022-2016-08-k024-020s

ms022-2016-08-k024-023s

kodak color + pentax k 1000

Siedzę …patrzę na zachodzące słońce i gryzę wargi od środka…wiem, że za chwile polecę i wiem też, że nie mogę się doczekać. Bardzo lubię opuszczać kraj. Rozglądam się dookoła i chłonę jak głodna, pożeram ludzi wzrokiem… próbuję pomedytować, czy poczytać, ale cały czas myślę tylko o tym, że zrobiłabym tu pełno niezłych zdjęć. Nie idę jednak nigdzie i nie robię nic, bo lotnisko to wciąż dla mnie…nie wiedzieć czemu… jeszcze pole obserwacji…ze dwa razy przewija się też myśl o tych posranych wyznawcach islamu …. żeby nie było bomby…żeby nie było bomy…potem jak za koleją: jak ja kocham życie… i standardowo trochę podsłuchuje…nic wielkiego, a jednak ćpam lotniska….uwielbiam tu być…

– normalnie to ja nie jem słodyczy, nie jem i już, nie słodzę też kawy i herbaty…mam tylko słabość do lodów… w gałkach, czasem idę i biorę kawę i loda i jeszcze gałkę do kawy wrzucam …idę tylko tak na smaka, a wychodzi, że lody jem na obiad….
Patrzę na nią a ona dalej gada do tego faceta o lodach truskawkowych…chyba ja jej słucham bardziej niż on…..Boszee ależ piękność..i pomyśleć, że to kiedyś przeminie…jeju niech nie przemija…niech pobędę tu na tyle długo, żebyśmy zdążyły wymienić numer telefonu… świetna jest..bardzo naturalna…na bank sama robiłaby zajebiste zdjęcia… hmmm … tak… ja robiłabym jej …a ona mi… z jej wyczuciem smaku, tak podobnym do mojego

( pomijając lody, których nie znoszę jak reszty słodyczy ) wyszłyby super foty…
Opuszczając w myślach kraj…tak jak to zwykłam robić codziennie puszczam Wam post z Polski…sielskie, wiejskie, zeszłorczne krajobrazy i słońce…

avoiding your eyes

 

 

ms022-2017-05-k051-004s

ms022-2017-05-k049-003s

ms022-2017-05-k051-005s

lubitel 166 + kodak portra

western vibes

 

 

ms022-2017-01-k047-007s

lubitel 166 + ilford

tell me something real

 

25230029as

25230028s

25230024s

25230025s

25230033s

25230020as

25360002s

25360004as

25360028as

25360029s

25210012as

25230001s

25210016s

25210022ass

Do Wietnamu zabrałam ze sobą cztery aparaty, dwa cyfrowe i dwa analogowe (stare, starutkie) . Chodziłam z nimi wszędzie, spałam z nimi w pociągach, autobusach, na lotnisku ( co wcale nie jest takie proste…spróbujcie spać z czterema aparatami np. na lotnisku…nie wiecie jak ? chętnie pomogę, opatentowałam już tyle wariantów, że na spanie z aparatami nie ma na mnie mocnych) , na plaży, w samolocie…czasem nawet w łóżku…A to dlatego, że po pierwsze: nigdy nie wiadomo, kiedy trzeba będzie zrobić zdjęcie, a po drugie… to aparatów się samych nie zostawia w dalekiej podróży. Zebrałam zdjęcia, dostałam weny i napisałam coś o podróżowaniu, które jest bardzo dużą częścią mojego życia. I było tak od zawsze, odkąd pamiętam… już jako gnojek spakowana byłam 2 tygodnie przed każdym wyjazdem i odliczałam dni z motylami w brzuchu. Ale później, gdy „podrosłam” 😉  zdałam sobie sprawę, że życie wymusza na nas obecność w jednym miejscu. Nie krytykuję, stwierdzam fakt. Trzeba zarabiać, być i pilnować swoich interesów, jakie by nie były, czy to szkoła, czy praca, czy rybki w akwarium. Moje sposoby na podróżowanie są dla mnie oczywiste, ja po prostu zrobię wszystko, by nie siedzieć zbyt długo w domu (widziałam jak to robił Indiana Jones 😉 wsiadał do samolotu i już 😉 ) . Wiem jak zorganizować czas i pieniądze. Wiem też, że nic się nie stanie, jeśli nie będę wszystkiego pilnowała osobiście. Umiem dać sobie tak zwaną „wolność”…ale kiedyś to nie było takie proste… Uświadomiłam sobie to, gdy znajoma zadała mi piękne pytanie…o to jak wyjechać, od czego zacząć, gdy człowiek chce dać sobie wolność, gdzie pojechać, by poczuć błogość i wdzięczność do świata w najczystszej postaci…

Otóż moi drodzy…

Moja pierwsza podróż zaplanowana była do Azji (Tajlandia, Laos, Kambodża, Wietnam). Mieliśmy lecieć na dwa miesiące, ja, Paweł i Barszczak. Pamiętam doskonale, że podjęłam wtedy dodatkową pracę w Irish Pubie w Rzeszowie ( od 18 do 4 rano ), by odłożyć więcej. Nagle okazało się, że doba jest mega długa ( musiałam też opłacić czynsz za kawalerkę, którą wynajmowałam, za 2 miesiące mojej nieobecności w Polsce, uzbierać na życie w Indochinach, kupić przewodniki, wizę i inne gadżety podróżne ). Wyjazd miał być tani, i tego się trzymaliśmy.Ostatecznie wiedziałam, że nie będę mogła wydać więcej niż 3000 zł na dwa miesiące. Szalone plany się snuły w naszych szalonych głowach, i w końcu wyszło na jaw, bo przecież musiało wyjść, gdzie i na ile się wybieramy. Przysięgam, w życiu nie słyszałam wcześniej tylu dziwnych pytań i argumentów „na nie”( wiadomo, nie od wszystkich), a poco, a dlaczego zostawiam pracę (która i tak była nie dla mnie i nie wiązałam z nią żadnych sentymentów, ani przyszłości ), a czy ja nie mogę jak „normalni ludzie” siedzieć na miejscu na dupie, a co ja tam będę robić, a przecież powinnam się ustatkować, a nie włóczyć, a czy się nie boję, a co zrobię jak mnie okradną, a czy się chorób nie obawiam, a dlaczego do dzikusów, łącznie z tym, że zadzwoniła do mnie ciotka z zapytaniem, kiedy to ja się zacznę rozmnażać ( tak się próbuje „sprowadzać na ziemię” dziewczyny, gdyby ktoś nie wiedział ). Przepełniona dziwnymi uczuciami kupowałam pieluszki tetrowe….by zabrać je ze sobą… jako ręczniki – lekkie i szybko schnące, miałam ze sobą dwie. Finalnie mój plecak ważył 7 kg. Polecieliśmy, wspominam to jako najlepszy czas w moim życiu.  Choć chwilami nie było łatwo. Spaliśmy we trójkę każdej nocy w jednym łóżku, bo za jeden pokój na trzy osoby wychodziło 9 dolarów, a za dwa osobne pokoje 24 dolary ( 9 dolarów – jedynka, plus 15 dolarów – dwójka ). Przejechaliśmy i przeszliśmy tysiące kilometrów. Poczułam co to znaczy prawdziwa gościnność, zobaczyłam rzeczy, które otworzyły mi umysł, przeżyłam sytuacje, które otworzyły moje europejskie serce, trzy razy zdarłam japonki, by przekonać się, że boso też można, chodziłam w dwóch tych samych t-shirtach na zmianę przez dwa miesiące, spociłam się w miejscach, w których nawet nie wiedziałam, że się da, robiłam pranie w umywalce i codziennie brałam prysznic z wiaderka ( zimną wodą ). Mówcie co chcecie, dowiedziałam się o sobie i świecie więcej niż przez rok mieszkania w Polsce. To było osiem lat temu. Od tamtej pory wyjeżdżam do Azji regularnie i każdemu polecam. Jeśli zastanawiasz się jak… od czego zacząć, to tak naprawdę nie ma jakiegoś magicznego słowa, ani wydarzenia, które sprawią, że to się stanie… nie spadnie też worek pieniędzy…ja na przykład zwyczajnie odkładam na wyjazdy. Przewiduję wydatki i czytam. I z doświadczenia wiem, że miesiąc w Indiach jest tańszy, niż miesiąc w Polsce przy oszczędnym trybie życia, ba , jest nawet tańszy niż dwutygodniowe  wakacje w nad morzem. To co najbardziej nas hamuje, to obawy, które najczęściej nie mają realnego uzasadnienia i zwykłe lenistwo.  Nie trzeba jechać  na długo, ale trzeba zwyczajnie chcieć. Trzeba chcieć mieć dość. Bo dzisiejszy europejski świat serwuje nam pośpiech, zadyszkę, pogoń, a czas się kurczy, jest rano i nagle jest już wieczór, i okazuje się, że poza pracą, to nie udało się zrobić dla siebie i bliskich nic…nie udało się  poczuć swobody, wdzięczności, nie udało się spotkać z przyjaciółmi, nie udało się poczytać książki… Dlaczego tak polecam Azję, Indie w szczególności…bo moim zdaniem tam naprawdę doświadcza się  czegoś w rodzaju katharsis. Tam jest wszystko inne, inny sposób myślenia, inne priorytety,inne standardy, inne wartości, inne jedzenie, inna kultura…tam jest ta wolność, której w Europie już dawno nie ma…wolność myślenia…ktoś by powiedział, ze hindusi to dzikusy…ale…In India my friend everything is possible …a ludzie serce mają na dłoni <3  Wraca się ukochanym, ale też doświadcza się siebie samego i to jest najpiękniejsze. I mnóstwo ludzi podróżuje z dziećmi…i to jest naprawdę tańsze, niż wakacje na w Łebie…(pewnie padnie teraz pytanie…ale jak to ? z dziećmi? …. uwaga …tak ! tam też są dzieci, azjatyckie dzieci, są ! i jakoś żyją !!!! dlaczego europejskie miałyby sobie nie poradzić ? 😉 )  Jeśli kiedykolwiek będziecie mieli pytania o podróż na daleki wschód, pytajcie, chętnie odpowiem, jeśli będziecie mieli wątpliwości, postaram się je rozwiać osobiście:) ja Magda, miłośniczka starych aparatów fotograficznych i przygód.

Oczywiście, że są sytuacje i rzeczy z którymi nie zgadzam się i nie utożsamiam, ale tak będzie wszędzie, gdziekolwiek się nie znajdziemy.