Nie pisałam bardzo długo…a jako dziewczynka …kochałam tworzyć historie…zapisywać je i opisywać świat dookoła mnie…wprost uwielbiałam to robić…zapisałam tomy zeszytów …były szczególne…kupowałam te najładniejsze i traktowałam je z ogromnym pietyzmem….czułam wielką ulgę podczas pisania…nie potrafiłam jednak pisać szkolnych wypracowań…zawsze słyszałam, że łatwiej będzie mi napisać coś co będzie pochlebne i …że szybciej to skończę i ..że nie narażę się „pani w szkole”… więc pisałam te bzdury…pisałam…że książka ciekawa…że uczy tego i tamtego…że autor pokazał mi coś czego do tej pory nie wiedziałam…ale ja tak bardzo nie lubiłam pisać tych tekstów, że na samą myśl dziś o tym dostaję dreszczy… pamiętam , że jako dziecko miałam bardzo wybujałą fantazję…chciałam zostać księżniczką….wróżką…potem gwiazdą filmową …a potem piosenkarką…potem okazało się, że śpiewanie faktycznie pozwala mi wyrażać siebie…była to chyba jakaś forma terapii…medytacji…chciałam więc więcej…i więcej…to była obsesja wręcz…ale miałam ogromny problem z opisaniem swoich uczuć w tekście… pisałam więc  …o prostych czynnościach..zwierzętach….warzywach… nie sięgałam jednak głębiej…chyba zapomniałam jak się to robi…mimo, że pisanie było kiedyś dla mnie tak naturalne…nie umiałam wrócić do tego stanu…  ( nigdy nie piszcie wypracowań dla świętego spokoju i pani polonistki …piszcie co czujecie..bo to się przekłada na życie…serio ) … Robię zdjęcia od dziecka…a publikuję od kilku dobrych lat…i prawie nigdy ich nie opisuję…ale chyba właśnie coś sobie uświadomiłam…ja już nie muszę pisać wypracowań…   ufff………… a pisanie o tym co się czuje i widzi jest bardzo wyzwalające…prawie jak fotografowanie. Oglądam zdjęcia, które zrobiłam podczas podróży i widzę ludzi…patrzę im prosto w oczy…po raz kolejny…obserwuję ten moment z ich życia…. ten, który zdecydowałam się zatrzymać … ale to cudne uczucie…. mogę decydować o tym…zbierać te chwile i czerpać z nich ….